Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι οι ξακουστές παραλίες του Πηλίου βρίσκονται όλες από την πλευρά του Αιγαίου: Μυλοπόταμος, Αη Γιάννης, Πλάκα, Παπά Νερό, Αγιοι Σαράντα, Νταμούχαρη (ναι, ναι, μια από τις παραλίες του «Mamma Μia!»). Αγναντεύοντας το πρώτο βράδυ τα ήσυχα νερά του Παγασητικού, ένιωσα ότι είμαι καλεσμένος σε ένα πάρτι που γίνεται αλλού. Ομως, το επόμενο πρωί, όταν επέλεξα να αρχίσω την εξερεύνηση από το λιγότερο «τουριστικό» Πήλιο, άλλαξα εντελώς άποψη.
Στην πραγματικότητα, βρέθηκα να ανακαλύπτω το Πήλιο του Παγασητικού, ένα οδοιπορικό από τους παραθεριστικούς οικισμούς των Καλών Νερών και της Αφήσσου μέχρι το απώτατο άκρο του κόλπου, στο Τρίκερι. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Μάλιστα, λίγες ημέρες αργότερα, όταν τόλμησα το «επίσημο» τουρ του θερινού Πηλίου (Αιγαίο), έτρεξα γρήγορα πίσω στην αγκαλιά του Παγασητικού. Θα έφταιγε η πολυκοσμία και η κάπως τρομακτική σειρά από παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω από την όντως μαγευτική παραλία του Μυλοπόταμου.
Επιστροφή στον Παγασητικό για να προλάβω να πω τα εξής: βατή διαδρομή 1-1,5 ώρας έως το Τρίκερι, αρχικά στους πρόποδες του Πηλίου, στη συνέχεια παραλιακώς. Το τοπίο θύμιζε ελβετική λίμνη στο πιο μεσογειακό, χωρίς υπερβολή. Καταπράσινοι λόφοι που «έγερναν» στη θάλασσα, μικροί κολπίσκοι με τιρκουάζ νερά και ελάχιστους λουόμενους, μικροσκοπικά νησάκια στον κόλπο, μερικά πολύ όμορφα χωριουδάκια όπως ο πιο ορεινός Λαύκος με τη χαρακτηριστική πηλιορείτικη πλατεία του και τον απαραίτητο, καταπληκτικό, υπεραιωνόβιο πλάτανο ή η τόσο αξιαγάπητα παλιομοδίτικη Αγία Κυριακή, λίγο πριν από το Τρίκερι, ή οι λιλιπούτειες Κόττες με τα τόσο συμπαθητικά ταβερνάκια τους πάνω στο κύμα. Με λίγα λόγια, αν θέλετε να περάσετε λίγες ή περισσότερες ημέρες ήσυχων διακοπών με γεύση «παλιάς» Ελλάδας, ένας «νέος» προορισμός σάς περιμένει να τον ανακαλύψετε.
http://www.kathimerini.gr/
