Στροφή δεξιά και στα 200 παρατεταμένη αριστερή
και στα 100 φουρκέτα. Ανηφορίζοντας από Βόλο για Μηλιές και Βυζίτσα. Και
τη μακρόσυρτη φουρκέτα μαρκάρει μακρόσυρτο τοιχίο με σύνθημα «Ψηφίστε
Βενιζέλο και Σαμαρά για να σας πάρουν και τα βρακιά». Τι τα θες; Έμεινε
το σύνθημα ένα κεφάλαιο ιστορίας πίσω. Έμεινα και γω ένα κεφάλαιο
γεωγραφίας πίσω. Στο άκουσμα του Πηλίου, βλέπεις, η φαντασία μου στήνει
χειμώνα βαρύ, με μουχλαντάρα σαν από Αγγελοπουλικό τοπίο και ήχο από
φύλλα πλάτανου να τσακίζουν σε βήμα επισκέπτη. Σε κείνες τις μαγευτικές
πλατείες που τους αντιστοιχούν καφενεία με χνωτισμένα τζάμια, πούλια από
τάβλι και κουβέντες σαν από κομπολόι. Κι ένας παπάς ν' ανεμίζει ράσα
στον αέρα. Το Πήλιο στο μυαλό μου ήταν συνδεδεμένο με χειμώνα. Πόσο έξω
είχα πέσει. Ανέλαβαν η Χριστίνα και ο Γρηγόρης να μου δείξουν και την
άλλη όψη του Πηλίου.Μαγεία! Τρεις μέρες όλες κι όλες... Πότε στην παραλία του Άη Γιάννη στην ανατολική πλευρά, ν' ακουμπάμε Αιγαίο Πέλαγο και στη συνέχεια παραλία με το όνομα «Παπά νερό». Να φτάνει το πράσινο στη θάλασσα. Και την επόμενη μέρα στην παραλία «Ποτιστικά» στο νοτιοανατολικό Πήλιο… Πρέπει να κολυμπήσετε στα «Ποτιστικά». Μ' εκείνα τα τεράστια βράχια που βγαίνουν από τη θάλασσα και έξω από τη θάλασσα και στην παραλία ακόμα! Και γίνεται το τοπίο εξωτικό. Σαν Ελλάδα και σαν κάπου αλλού… Πόσες χώρες έχει η χώρα μου! Και διάθεση να 'χεις να περπατήσεις παραλία-παραλία-αγκαλιά γης-αγκαλιά γης. Τα επόμενα κολπάκια. Να 'σαι πρωτόπλαστος. Και μετά ν' ανηφορίσεις σε ένα μικρό μπαράκι, το Climax, που δεν ακολουθεί την τετριμμένη μανιέρα των παραθαλάσσιων μπαρ και η μουσική του σέβεται τα κουρασμένα αυτιά του επισκέπτη και η αισθητική του δεν έχει ίχνος σαχλής εξτραβακάντσας. Και ο Χρόνης θα σου φέρει ένα μεζεδάκι να συνοδεύσεις το ποτό. Ένα πιατάκι τόσο δα, όλο Ελλάδα… Και την τελευταία μέρα, αλλάξαμε πορεία και πιάσαμε αρχικά Παγασητικό, με κατεύθυνση την παραλία Μαραθιά. Που οι ρίζες από τις ελιές βυζαίνουν θαλασσινό νερό. Και μετά κατευθυνόμενοι προς την Αγία Κυριακή, ένα απομακρυσμένο χωριό κοντά στο Τρίκερι, περάσαμε από τον γραφικό όρμο Τζάστενη που θέλω να τον δείτε από ψηλά. Και όπως κοιτάς στήνεις αυτόματα μια κινηματογραφική ταινία με τον νου σου, έτσι όπως βρήκες το τέλειο φυσικό σκηνικό-τοπίο. Και κλείνεις μια Μόνικα Μπελούτσι να το σεργιανάει...
Το πιο ακριβό δωρεάν είναι η φαντασία! Και βρίσκεσαι απογευματάκι καλοκαιριού να τρως ψάρια στην Αγία Κυριακή. Με βαρκούλες ν' αναδεύουν ονόματα «Μαρούλα» και «Στελάκης» και μπακαλικάκια τόσα δα και αυτοσχέδιες επιγραφές και μια γιαγιά να κυνηγάει ένα εγγόνι στο στενό. Ένα μέρος σαν νησί χωρίς νησί. Και καθαρίζει το ψάρι στη θάλασσα ο ταβερνιάρης «Ο Μανώλας» και παίρνουν γραμμή οι γάτες και στήνονται για μεζέ. Και μετά σου σερβίρει μια σκορπίνα ψημένη όσο πρέπει. Μια Ελλάδα, Ελλάδα. Και στο σκοινί να λιάζεται ένα χταποδάκι. Κι όλα μοιάζουν μαγικά. Κι όλα όσα σας περιέγραψα, όλα όσα αξιωθήκαμε προσγειώνονται ανώμαλα στον ίδιο και ίδιο διάλογο τρεις μέρες με τον Γρηγόρη… «Αύριο πρέπει να φύγουμε πρωί-πρωί γιατί δεν θα βρίσκουμε καρέκλα σε παραλία. Είναι μεν πανέμορφες αλλά τέτοια εποχή έχουν κόσμο»… Και βέβαια πηγαίναμε πρωί-πρωί και όχι, δεν είχαν κόσμο. Ιούλιο μήνα.
Μια Ελλάδα εν αναμονή… Άραγε για τι; Πάει κι αυτός ο μήνας. Άντε και να γεμίσουν Αύγουστο! Είναι αυτή η χώρα για να γεμίζει μόνο Αύγουστο; Πώς φτύσαμε έτσι τούτο το καλοκαίρι; Κάθε βράδυ μας βρίσκει να στεκόμαστε στην τηλεόραση με την παρέα… Λες και για ν' ακούσουμε BBC στην Κατοχή... Και γύρω μας μια Ελλάδα κούκλα! Μια Ελλάδα έτοιμη να υποδεχτεί. Μια Ελλάδα ένα σωρό επαγγελματιών, όλο και πιο συχνά σωστών. Μια Ελλάδα-Ελλαδάρα… Δεν της αξίζουμε τούτης της χώρας, ρε γαμώτο...
Υ.Γ.: Θέλω να πάρω σπρέι να γράψω στην επόμενη στροφή του δρόμου «Χαϊκάλης Υπουργός. Κατρούγκαλος παραμένει. Βρακιά;»
http://www.protagon.gr
