Άλλωστε στόχω ξαναπεί: ετούτη η εποχή με ηρεμεί, με γαληνεύει, με καθησυχάζει.
Ίσως νάναι τα χρώματά της. Τα κίτρινα, οι ώχρες, τα καστανοκόκκινα.
Ίσως νάναι οι ήχοι της. Η βροχή που χτυπάει το τζάμι. Το τρίξιμο των πεσμένων φύλλων, όταν βαδίζεις απάνου τους. Τα ρυάκια που ξυπνάνε από τη λήθη και κελαρίζουν στις ρεματιές.
Ίσως νάναι αυτή η αίσθηση ότι επανερχόμαστε σε μία κανονικότητα, μετά την αταξία του καλοκαιριού -που καλό και άγιο, αλλά εμένα με βγάζει από τη ρέγουλά μου και με αποσυντονίζει.
Ίσως πάλι -για να το πάω στο πιο αλληγορικό και να στο παίξω κουλτούρας- νάναι αυτό το μάθημα της φθαρτότητας που τόσο απλόχερα, σου χαρίζει ετούτη η εποχή. Κι είναι νομίζω ένα από τα πιο ωφέλιμα διδάγματα. Γιατί εντυπωσιακή η έκρηξη της Άνοιξης, καλοδεχούμενος ο αισθησιασμός του καλοκαιριού, αλλά είναι το Φθινόπωρο που έρχεται και τοποθετεί τα πράματα στις σωστές τους διαστάσεις. Πώς να στο πω να το καταλάβεις; Ιτ πουτ θινγκς ιντου περσπέκτιβ.
Ε λοιπόν εδώ στο Πήλιο, όλα βρίσκονται πράγματι στις σωστές τους διαστάσεις. Οι οξιές, οι βελανιδιές και οι αγριοκαστανιές στέκονται στο ύψος τους. Οι μηλιές στις ανατολικές πλαγιές ροδοκοκκινίζουν τους καρπούς τους.
Και οι θάλασσες εντός και εκτός του Παγασητικού ξαναπλώνουν τα γαλάζια τους, σβήνοντας τ'απόνερα των παραθεριστών του καλοκαιριού.
Έρχεται και χάνεται ο απόηχος των διακοπών σου μέσα σ'αυτά τα σιωπηλά γαλάζια. Που αποσύρονται για να ξεκουραστούν.
Εδώ στο Πήλιο, βρίσκω κι εγώ τα κουράγια μου. Στην Τσαγκαράδα, στην Πορταριά, στον Άγιο Λαυρέντιο και στη Βυζίτσα. Στα δάση και στ'ακρογιάλια των θεών και των Κενταύρων.
Εδώ ανασκουμπώνομαι για τη συνέχεια. Για τις δουλειές, για τις υποχρεώσεις, για τα τρεξίματα. Για όλα όσα με περιμένουν -και μη φανταστείς ότι επειδής είμαι πτηνό, δεν έχω κάμποσα στο κεφάλι μου. Και το πούπουλο μαδάει και το ράμφος στραβώνει και τα προς το ζειν δύσκολα βγαίνουν -άτιμη μοίρα που μέπλασες πτηνό, αντίς για εισοδηματία! Αλλά δεν σε έφερα ως εδώ για να σου γκρινιάξω. Μήτε για να σε ζαλίσω στην αλληγορία και το λογοτεχνικό.
Σε έφερα εδώ για ν'ατενίσουμε το γαλανό ουρανό. Πίσω από τα κλωνάρια των δέντρων, πέρα από τα προβλήματα της καθημερινότητας, πάνου από τα όσα -μικρά ή μεγάλα- σε απασχολούν.
Διότι θυμήσου το πτηνό που σου το λέει: Κι αν είν'το δάσος πυκνό και νιώθεις ενίοτε χαμένος, βρίσκει το φως έναν τρόπο και σε φθάνει. Για να σε ζεστάνει. Να σ'αγκαλιάσει. Να σε κανακέψει. Κοίτα λοιπόν αψηλά. Μέσα στα μάτια αυτών που σ'αγαπάνε.
Και μάζεψε ξύλα για το χειμώνα πούρχεται. Βγάλε από τη ναφθαλίνη σιγά σιγά τα παπλώματα και τα πουλοβεράκια σου. Ετοίμασε την κασετίνα σου και τα σχολικά σου. Άνοιξε το τετραδιάκι σου ωσάν πρωτάκι. Βάλε και κάνα όσπριο στην κατσαρόλα βρε αδελφέ -κρίση έχομεν, η φακή κάμει καλό από πολλές απόψεις.
Κι έλα να περιπατήσουμε μαζί στας εξοχάς. Ν'αναπνεύσουμε το πτηνοπωρινό αεράκι, να καθαρίσει το μυαλό μας, να ιδούμε τη ζωή κι αλλιώτικα. Να προσπαθήσουμε τουλάχιστον -αυτό σου ζητάω μόνο.
Και σιγά μην το φοβηθώ: καλό Πτηνόπωρο, θα σου ευχηθώ. Και θα σου σκάσω και ένα πλατύ χαμόγελο. Ακτινωτό, εκρηκτικό, καταγέλαστο.
Πηγή: http://pigkouinos.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html